“Aynı Hikâyenin Sonu”

Pek çok insanın kulak aşinalığı vardır şu benzetmeye: Eski sevgili, yeniden okunmuş bir kitaptır ne kadar defalarca okursan oku, sonu değişmez.

O da bu tavsiyeyi kendine düstur edinmişti.

Asla geri dönmez, her ayrılığın ardından geçmişi kapatır, rafına geri koyar, yeni bir kitap seçerdi.

Yeni sayfalar, taze başlangıçlar...

Ama zamanla fark etti ki, her yeni hikâye bir noktadan sonra tuhaf bir şekilde tanıdıklaşmaya başlıyordu.

Farklı isimler, farklı başlangıçlar, başka cümleler… ama son hep aynıydı: incinmiş, eksik, yalnız.

Kalbindeki o tekrar eden kırıklıklar bir gün ona acı bir farkındalık getirdi.

Belki de sorun kitaplarda değildi.

Belki de kahraman, yani kendisi, her hikâyeye aynı yerden giriyor, aynı korkularla yaşıyor, aynı kaçışlarla sonlandırıyordu.

Yeni bir cümleye cesaret edemediği sürece, ne kadar yeni kitap seçerse seçsin, yazgısı hep aynı sona yazılıydı.

Ve işte o gün, ilk kez bir hikâyeye başlamadan önce durdu. Kapağına değil, içindekine baktı.

İlk kez sonunu değiştirmeyi denemek istedi belki bu defa, satırlar arasında kaybolmak yerine gerçekten bir hayat yazmak için.