Yapay zekâ sayesinde, kaybettikleri yakınlarıyla konuşabilme imkânı bulan yas tutan bir uçuş görevlisi ve bir anne, insanlık ve gerçeklik üzerine derin bir sorgulama sürecine girer.

Teknolojinin sunduğu bu yeni olanak, onların kayıplarını daha kolay kabul etmelerine mi yardımcı olur, yoksa bu iletişim, duygusal iyileşmelerini engelleyip, insan deneyiminin anlamını mı zedeler? Bir yandan sevdiklerinin sesini duymak, onlarla bağlantı kurmak isterken, diğer yandan gerçekliğe dair temel sorularla yüzleşirler.

Bu durum, yapay zekânın insan duyguları üzerindeki etkilerini ve teknolojinin sınırlarını keşfetmeye yönelik bir arayışa dönüşür.